INGEBORG BACHMANN / PARİS

PARİS

Gecenin çarmıhlarına gerilmiş
uyumaktalar her şeylerini yitirenler
gök gürültüleriyle sarsılan dehlizlerde,
ama biz neredeysek, orada ışık var.

Çiçeklerle dolu kollarımız,
nice yıllardan kalma mimozalar;
her köprüden bir altın yağmuru,
soluğu kesilmiş, nehire dökülmekte.

Buz gibi bir ışık,
daha da soğuk bir taş, büyük kapının önünde,
havuzlar ise çoktan
boşalmış yarı yarıya.

Uçuşan saçlarımızın ta diplerine kadar
sarsılıp bir yurtsamanın acısıyla, durup burada
sorduğumuzda: Ne olacak, güzellik karşısında da
ayakta kalabildiğimizde, diye, ne olacak?

Bindirildiğimizde ışıklı arabalara,
üstelik uyanıkken, yukardaki dahilerin
yollarında, yitip gideriz,
ama biz nerede yoksak, orada gece var.


Çev: Ahmet Cemal