7.
SON OLARAK
DAĞLAR SULAR OVALAR ALDI
Adım adım görüyorduk karanlığın
Yerini aydınlığa bıraktığını.
İlk bir gül tomurcuğu tutup açıverdi.
Hiçken
Her şey oluyorduk.
Ayrı ayrı iken
Birleşiveriyorduk.
Birden her şey
Bir işe yarar oluyordu.
Şafak sökende
Öpüşen öpüşene.
27 Nisan 2010 Salı
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder