İLHAN BERK / KÖROĞLU

KÖROĞLU

I

OVADA ESEN RÜZGÂRLAR
AMAN VERMİYOR
HAYIN BOLU BEYİ BOŞ KOMUŞ EVLERİ

1.

Dört Divan Ovası üstündeki güneş
Bir gelip bir gidiyordu.
Bir sarıya boyuyordu ovayı
Bir kırmızıya.
Göllerde alabalık göllerde sazan zor nefes alırdı
Öküz, camız, at arabaları zor götürürdü buğdayı
Ne kadar büyük olursa olsundu yeryüzü, uzaktaydı
Bir buğday tanesi vurmazdı mademki gökyüzüne
Madem gökyüzünü esmer etmezdi, yazıktı.
Ova ne zaman yalnızsa, umutsuzsa soluğunu keser
Soluğunu keser geçen suyu dinlerdi
Üç adım ötede pırıl pırıl bir dünyada akardı su
Üç adım ötede

Keten, kenevir, pancar pırıl pırıldı.
Bir rüzgar nice toprağı nice yaylayı nice ovayı büyütürdü.
Nice karanlık, soğuk, karlı geceler içinden
Duyulurdu sesi suyun.
Dört Divan Ovası halkı
Giden her şeye ağlardı
Giden saman mıydı ovalarından
Ağlardı.
Bir kardeş karınca mıydı
Karamuk muydu
Ağlardı.
Ama dünya ışıl ışıldı
Buğday her yerde ışıl ışıldı
Bilirdi.