YAHYA KEMAL BEYATLI / TELÂKKÎ

Yollarda kalan gözlerimin nûrunu yordum.
Kimdir o, nasıldır diye rüzgârlara sordum,
Hulyâmı tutan bir büyü var onda diyordum.
Gördüm: Dişi bir parsın elâ gözleri vardı.


Sen miydin o âfet ki dedim, bezm-i ezelde
Bir kanlı gül ağzında ve mey kâsesi elde.
Bir sofrada içtik, ikimiz aynı emelde,
Karşımda uyanmış gibi bir baktı sarardı.