Anladım yeni yeni, tek başıma, varolduğumu
ve yaşayabildiğimi iyi kötü böylece,
hem de korku duyduğumu bundan, yaşamaktan,
beni görmesinler istedim,
bilmesinler varolduğumu.
Solgun düştüm, zayıf, dalgın,
konuşmak, istemedim tanıyamasınlar diye
sesimi, görmek istemiyordum
görülmüş olmamak için,
duvarlara sürünüyordum yürürken
kayan bir gölge gibi.
Giyinmiş olacaktım
kırık kiremitlerle, dumanla,
kalmak için orada, ama görünmeden,
bulunmak için orada, ama görünmeden,
bulunmak için her yerde, belli bir uzaklıkta,
saklamak için ilkyazın
uyumuna bağlanmış karanlık kimliğimi.
Bir kız yüzü, saf çarpışı
bir gülüşün, ki yarardı iki parçaya günü
ikiye böler gibi bir portakalı,
ve ben sokak değiştirirdim,
yaşamaya aç ve ürkek,
suya yakın, soğuğunu içmeden,
alevini öpmeden ateşe yakın,
yüzümü örtüyordu bir gurur maskesi
ve incecik oldum ve bir mızrak gibi kavgacı,
kimseye kulak asmadan
-buna karşı koyuyordum çünkü –
duvarla çevrilip
yakınışlarım
yaralı bir köpeğin bağırması gibi
bir kuyunun dibinden.
Çev: Sait Maden
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder