PABLO NERUDA / ŞİİR

Ve o zamanlar oldu bu ... Şiir
aramaya geldi beni. Bilmem ki, bilmem ki nerden
çıkıverdi , kıştan mı, ırmaktan mı?
Bilmem ki nasıl, ne zaman,
değil, sesler değildi bu,
sözcükler ya da sessizlik değildi,
bana bir sokaktan sesleniyordu,
gecenin dallarından,


başkaları arasında ansızın,
yanan ateşler arasında
ya da yapayalnız dönüşte,

oradaydı, yoktu yüzü
ve dokunuyordu bana.


Ne diyeceğimi bilemiyordum, ağzımsa

bilemiyordu
adlandırmayı,
kördü gözlerim
ve bir şeyler çarpıyordu içime
ateş gibi, yitik kanatlar gibi,
ve bir başıma geliştim usul usul,
uğraşıp çözerek

bu yangıyı,

ve ilk anlaşılmaz satırı yazdım,
anlaşılmaz, temelsiz, saf
ahmaklığı,
saf bilgisini
hiç bir şey bilmeyen kimsenin,
ve gördüm birdenbire
benek benek
ve açık
göğü,
gezegenleri,
canlı fidanlıkları, delinmiş,
göz göz olmuş

gölgeyi oklarla, ateşle, çiçeklerle,

sürükleyip götüren geceyi, evreni.
Ve ben, en ufak yaratık, gizem görünümünde
ve biçimindeki
o büyük
ve yıldızlı boşlukla şaşkın,
sezdim uçurumun
saf bölümünü,

yuvarlandım yıldızlarla.
yüreğim çözüldü rüzgârda.


Çev: Sait Maden