Sylvia Plath'in çini mürekkep resim çalışmalarından biriİKİNCİ SES:
Ay var üstteki pencerede. Her şey bitti.
Kış nasıl da dolduruyor ruhumu! Ve tebeşir ışık
Pencerelerin üstüne yayıyor çizgilerini, boş büroların, boş
Sınıfların, boş kiliselerin pencereleri üstüne.
………………………………………… Ah, ne çok boşluk!
Durgunluk. Her şeyin bu korkunç durgunluğu.
Beni kuşatan bu bedenler, bu kış uykucuları-
Aya benzer hangi mavi ışın donduruyor düşlerini bunların?
İçime girdiğini duyumsuyorum,
…………………………… bir alet gibi soğuk, yabancı.
Ve ucundaki o deli, katı surat, sürekli acılarla
Açılmış O-biçimli ağız.
Bozgununun sesleriyle kan-karası denizi
Her ay çekip boşaltan o.
Deniz gibi çaresizim, ipliğinin ucunda.
Huzursuzum. Huzursuz ve yararsızım.
…………………………… Cesetler yaratıyorum ben de.
Kuzeye gideceğim. Uzun bir karanlığa.
Ne erkek, ne kadın, bir gölge gibi görüyorum kendimi,
Ne erkek olmaktan mutlu olacak bir kadınım, ne de eksiklik
Duymayacak kadar vurdumduymaz ve düz bir
…………………………… erkek. Ben bir eksiklik duyuyorum.
Parmaklarımı kaldırıyorum, on beyaz kazık.
Bak, karanlık sızıyor çatlaklardan.
Onu içeremem ben. Yaşamımı içeremem.
İkinci dereceden bir kahraman olacağım.
Kopmuş düğmeler tarafından suçlanmayacağım.
Çoraplarımın topuklarındaki delikler. Mektup kutusu
Tabutlarında duran yanıtlanmamış mektupların beyaz dilsiz
…………………………… yüzleri tarafından suçlanmayacağım.
Suçlanmayacağım, suçlanmayacağım.
Ne duvardaki saat kusurlu bulacak beni,
…………………………… ne de uçurumlar ortasında
Çakılı duran o yıldızlar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder