SYLVIA PLATH / ÜÇ KADIN

BİRİNCİ SES:

Bu masum ruhları bize gönderen şey ne?
Baksana, öylesine tükenmişler ki!
………………………………… Bozguna uğramış yatıyorlar
Branda kaplı karyolalarında: bileklerinde künyeleri,
Taa buralara kadar gelmişler almak için ödüllerini.
Siyah gür saçlı olanları da var, kel olanları da.
Tenlerinin rengi pembe ya da solgun, esmer ya da kırmızı;
Anımsamaya başlıyorlar farklılıklarını.




Sudan yapılma sanırım onlar; hiçbir ifade yok yüzlerinde.
Dingin sudaki ışık gibi uyuyor yüz hatları,
Gerçek rahip ve rahibeleri andırıyorlar,
………………………………… aynı kalıptan çıkma giysileriyle.
Yıldızlar gibi dünyaya döküldüklerini görüyorum.
Mucizeye benzeyen bu saf, bu küçük imgelerin.
Hindistan'a, Afrika'ya, Amerika'ya. Süt kokuyorlar.
Bir şey değmemiş ayak tabanlarına.
………………………………… Havada yürüyorlar sanki.




Hiçlik bu denli eliaçık olabilir mi?
İşte oğlum.
Çoğu insanınki gibi düz, mavi renkli kocaman gözleri.
Bana doğru dönüyor küçük kör parlak bir bitki gibi.
Bir ağlama. Asıldığım çengel bu.
Bir süt ırmağıyım ben.
Sıcak bir tepeyim.



Çev: Gürkal Aylan/ ArtShop Yayıncılık-2006