SYLVIA PLATH / ÜÇ KADIN

İKİNCİ SES:


Karların dünyası şimdi. Evde değilim.
Ne kadar beyaz bu çarşaflar. Hiç özellikleri yok yüzlerin.
Hem çıplak, hem olanaksızlar, yüzleri gibi çocuklarımın,
Kollarımdan kaçan o küçük hasta yaratıkların.
Öteki çocuklar dokunmuyor bana: Korkunç onlar.
Çok renkliler, çok da canlılar. Sessiz değiller
Taşıdığım küçük boşluklar gibi sessiz.



Bir dolu şansım vardı. Hepsini denedim.
Üstüme diktim yaşamı, zor bulunan bir organ gibi.
Ve dikkatle, korka korka yürüdüm, ender bir şeymişçe
Çok kafa yormamaya çalıştım. Doğalolmayı denedim.
Aşkta kör olmayı denedim, öteki kadınlar gibi, yatağımda
Sevgili tatlı körümle birlikte kör.
Bir başka yüzü aramadık zifiri karanlıkta.




Bakmadım! Yüz yine oradaydı ama.
Kıısursuzluğunu seven, doğmamış birinin yüzü,
Yalnızca huzur dolu dünyasında mükemmel olabilecek,
Kutsalolabilecek ölü birinin yüzü.
Ve öteki yüzler vardı. Ulusların,
Hükümetlerin, meclislerin, toplumların,
Önemli adamların yüzsüz yüzleri.





Bu adamları önemsiyorum ben:
Nasıl da kıskanıyorlar düz olmayan her şeyi! Dünyayı
Kendileri gibi düz yapabilecek kıskanç tanrılar onlar.
"Oğul"la konuşmasını izliyorum "Baba"nın.
Olsa olsa kutsaldır böyle bir düzlük.
"Bir cennet yaratalım" diyorlar.
"Düzleyip yıkayalım kabalığı bu ruhlardan"




Çev: Gürkal Aylan/ ArtShop Yayıncılık-2006