SYLVIA PLATH / ÜÇ KADIN

BİRİNCİ SES:


Sakinim ben. Dinginim. Korkunç bir fırtınadan önceki dinginlik bu:
Rüzgârın gezintisinden önceki sarı an, yaprakların
Ellerini, sarı benizlerini açtıkları sarı an.
…………………………………… Öyle dingin ki burası.
Çarşaflar, yüzler beyaz ve saatler gibi durmuş.
Geri çekilip düzleşiyor sesler.
…………………………………… Yassılaşıp rüzgârı kesmek için
Parşömen perdelere dönüşüyor hiyeroglifleri.
Gizler resmediyor, Arapça, Çince!





Dilsiz ve esmerim. Çatlamaya hazır bir tohumum.
Esmerlik ölü yarım benim ve iç karartıcı:
Ne daha çok olmayı istiyor, ne de daha farklı.
Maviler giydiriyor alacakaranlık şimdi bana, tıpkı bir
Meryem gibi.
Ey uzaklığın ve unutkanlığın rengi!-
Ne zaman gelecek, Zamanın parçalanacağı
Ve sonsuzluğun zamanı yutacağı,
…………………………….. beni tümüyle yutacağı o an?




Kendi kendimle konuşuyorum, yalnızca kendimle,
…………………………………………….......tek başıma-
Dezenfekte edicilerle tertemiz, pırıl pırıl, kurban gibi.
Gözkapaklarımı ağırlaştırıyor bekleyiş. Uyku gibi, büyük
Bir deniz gibi uzanıyor. Uzak, uzakta,
……………………………………………........duyumsuyorum ilk dalganın
Bana doğru sürükleyişini acının yükünü,
……………………………………………........karşı konulmaz bir gelgit gibi.
Ye ben, bu beyaz sahilde bir denizkabuğu gibi yankılanan ben
Yüz yüzeyim korkunç öğeyi tümüyle yutan seslerle.



Çev: Gürkal Aylan/ ArtShop Yayıncılık-2006