11.
Belki bir sabah giderken kuru, camsı bir havada,
göreceğim, geri dönünce, mucizenin son bulduğunu:
omuzumda yokluk, arkamda
hiçlik, bir sarhoş ürküntüsüyle.
Sonra, sanki bir ekran üstünde, toplanıverecek
ağaçlar evler tepeler alışılan mucize için.
Ama vakit çok geç olacak, geçip gideceğim bense
dönmeyen insanlar arasında, kendi gizemimle, dingin.
Çev: Sait Maden
21 Haziran 2010 Pazartesi
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder