EUGENE MONTALE / MÜREKKEPBALIĞI KEMİKLERİ

AKDENİZ



1.

Ey en eski! Sarhoş oldum o sesten
ki üfler ağızların açıldılar mı
yeşil çanlar gibi ve fırlayıp
geriye, silinir giderler.
Uzak yazlarımın evi,
ne yakındaydın, anımsa,
güneşin kavurduğu ülkede
ve sivrisinekler ne güzel kokuturdu havayı.
Taşlaşıyorum bugün o zamanki gibi sende
deniz, ama yakıştıramıyorum artık kendimi


görkemli derslerine
soluğunun. Sen söyledin ilkönce bana
yüreğimdeki ince mayanın
bir an olduğunu ancak
seninkinden; serüvenci
yasan olduğunu içimde: engin ve değişken
ve yerleşik olmak birlikte:
ve boşalttım içimden her kirliliği böylece
sencileyin, ki fırlatırsın kıyılara
denizyıldızları mantarlar yosunlar arasında
uçurumunun yararsız döküntüsünü.

Çev: Sait Maden