VINCENT Van GOGH, Theo'ya Mektuplar

Paris, 1887 yazı


Resim alanında tutunabilsem bile, yatırımlarımın karşılığını alamayacağımı düşünerek üzülüyorum.

Evdekiler için yazdıkların fena dokundu bana: «Hepsi az çok iyi, ama onları görmek gene de üzüyor insanı» diyorsun.

Bundan on iki yıl kadar önce ne olursa olsun evin gelişeceğine ve her şeyin yolunda gideceğine yüzde yüz inanılırdı. İyi bir evlilik yaparsan, annem çok sevinecek, senin sağlığın ve işlerin bakımından da yalnız kalmamam gerek.

Bense - evlenme ve çocuk yapma isteği benden geçiyor - otuz beş yaşımda, bambaşka olmam gerektiği halde, böyle olduğuma üzülüyorum zaman zaman.

Kimi zaman da kızıyorum şu pis resme! Richepin değil mi şöyle diyen:

"Sanat aşkı... gerçek aşkı söküp atar..."

Korkunç derecede doğru bu söz, ama tersi de doğru: gerçek aşk sanattan tiksindirir insanı.

Kendimi artık yaşlı ve yıpranmış duyduğum oluyor, ama yine de resme coşmayacak kadar aşık olduğum zamanlar da var. Başarı kazanmak için hırslı olacaksın, oysa hırs saçma görünüyor bana.

Bundan ne çıkacak bilmem, benim istediğim sana bu kadar yük olmamaktır - bundan sonra yük olmamam pekâlâ mümkün - çünkü benim resimlerimi göğsünü gere gere gösterebilecek duruma geleceğini umuyorum.

Gidiyorum: Güneyde bir yere çekileceğim, İnsan olarak tiksindiğim bu kadar çok ressam görmemek için...

Dün Tanguy'yi gördüm, yeni bitirdiğim bir tuali vitrine koydu, sen gideli dört tane yaptım, bir büyüğe de çalışıyorum.

Bu uzun ve büyük tualleri satmanın zor olduğunu biliyorum, ama sonradan bunlarda açık hava ve neşe olduğu görülecek. Şimdi de hepsi birden bir yemek odasını ya da bir kır evini süslemeye yarar.