JORGE LUIS BORGES / NİCELİK ŞİİRİ

O katı ve sofu göğü düşünüyorum
yalnız ve kaybolmuş yıldızlarıyla,

Emerson’ın karlı, haşin Concord’dan

geceler boyu bakıp durduğu.
Burda gök yıldızla dolup taşıyor.
İnsanlar hadsiz hesapsız. Sınırsız sayıda
kuş ve böcek kuşakları, benekli jaguar

ve yılan kuşaklan, örülen ve çözülen

dal kuşakları, kahve, kum
ve yaprak kuşakları
toplaşır her gün ve yeniden yaratır
küçücük yararsız labirentini.
Ezdiğimiz her karınca bu ilginç evrenini
düzenleyen ölçülü yasaların
yürümesi için ona güvenen
Tanrı’nın gözünde biricik belki.

Öyle olmasaydı eğer bir hata

ve koca bir kaos olurdu evren.

Abanozun ve suyun aynaları,
yaratıcı aynası düşlerimizin,
likenler, balıklar ve delik deşik mercan,

zamanda ayakizleri kaplumbağaların,

tenha bir akşamüstü ateşböcekleri,
arokarya hanedanları,
bir kitapta harflerin biçimleri,
gecenin örtemediği, hiç kuşkusuz
daha az kişisel ve anlaşılmaz değiller
onları karıştıran benden. Ben cüret edemezdim

cüzamlıları ya da Caligula’yı yargılamaya.





Selâhattin Özpalayıklar
ALTIN VE GÖLGE